ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﻓﺼﻞ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ
ﻣﻦ
ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ﭘﺮﻫﯿﺰ
ﮐﻪ
ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﺗﻮ، ﯾﮑﺴﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ
ﺗﻔﺎﻫﻤﯽ
ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ
ﺭﻓﺎﻗﺘﯽ
ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﺰ
ﺑﻪ
ﻓﺼﻞ ﻓﺼﻞ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ ﺍﯼ ﻣﺨﺪﺭ ﻣﻦ
ﺑﻪ
ﺟﻮﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺭﮒ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﯾﺰ ﺑﺮﯾﺰ
ﻧﻪ
ﺁﺏ ﻭ ﺧﺎﮎ، ﮐﻪ ﺁﺗﺶ، ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ
ﭼﻪ
ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ- ﻣﻦ ﻧﯿﺰ
ﺍﺳﯿﺮ ﺳﺤﺮ ﮐﻼﻡ ﺗﻮﺍﻡ، ﺑﮕﻮ ﺑﻨﺸﯿﻦ
ﻣﻄﯿـﻊ ﺑﺮﻕ ﭘﯿﺎﻡ ﺗﻮﺍﻡ، ﺑﮕﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯﺕ ﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻣﺨﻮﺍﻥ
ﮐﻪ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﻞ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﮔﺮﯾﺰ
محمد علی بهمنی
'هیچ'
+ نوشته شده در دوشنبه ۱۳۹۲/۰۸/۱۳ ساعت 11:3 توسط نـ ـارنجی
|
